de rijen buiten
de drukte binnen
de oostaziatische kunst danst ongestoord verder
Amsterdam kijkt toe
Arthur van Schendel denkt er het zijne van.
posted from Bloggeroid
donderdag 19 februari 2015
late rembrandt 2
de rijen buiten
de drukte binnen
de oostaziatische kunst danst ongestoord verder
Amsterdam kijkt toe
Arthur van Schendel denkt er het zijne van.
dinsdag 17 februari 2015
late rembrandt
Vandaag met mijn hovo cursus naar
de tentoonstelling Late Rembrandt en in het RM geweest.
Schitterende tentoonstelling, nooit geweten
dat R zo mooi kon schilderen, tekenen en etsen.
Voor binnenkomst rij voor checken museumkaart, binnen
rij (30 min) voor afgeven garderobe, net zo'n lange rij voor het ophalen.
Alle lockers vol dus er liepen wanhopige mensen rond die hun rugzakjes niet kwijt konden en dus niet naar binnen mochten.
Het restaurant werd ook al belaagd door een lange rij hongerige mensen.
Toen maar met jas en sjaal naar binnen, weer een lange rij voor het scannen van de museum kaart.
Voor de ingang van de eigenlijke tentoonstelling weer een lange rij voor het scannen van de zelf geprinte toeslagformulieren.
Daarna in een langzame, schuifelende rij een paar trappen op naar de eigenlijke tentoonstelling.
Hele mooie schilderijen zoals het joodse bruidje, de eed van claudius civilus en meer topstukken vanuit de hele wereld.
Tijdens het schuifelen in een van de vele rijen hoorde ik dat er 2000 toeslagformulieren per tijdsslot van 2 uur verkocht worden.Als museum moet je dan toch in kunnen schatten wat dat betekent qua drukte.
Thuis gekomen las ik in de krant dat het Rijksmuseum vindt dat de selfiestick bij het moderne museumbezoek hoort en dat ze het gebruik daarvan daarom niet willen verbieden.
Toen drong het pas echt tot mij door dat de core business
van het Rijksmuseum niet meer het bewaren en zo goed mogelijk tonen van kunst is, maar het grootschalig commercialiseren daarvan.
Jammer van deze unieke tentoonstelling.
Misschien later nog een keer op een ander tijdstip?
de tentoonstelling Late Rembrandt en in het RM geweest.
Schitterende tentoonstelling, nooit geweten
dat R zo mooi kon schilderen, tekenen en etsen.
Voor binnenkomst rij voor checken museumkaart, binnen
rij (30 min) voor afgeven garderobe, net zo'n lange rij voor het ophalen.
Alle lockers vol dus er liepen wanhopige mensen rond die hun rugzakjes niet kwijt konden en dus niet naar binnen mochten.
Het restaurant werd ook al belaagd door een lange rij hongerige mensen.
Toen maar met jas en sjaal naar binnen, weer een lange rij voor het scannen van de museum kaart.
Voor de ingang van de eigenlijke tentoonstelling weer een lange rij voor het scannen van de zelf geprinte toeslagformulieren.
Daarna in een langzame, schuifelende rij een paar trappen op naar de eigenlijke tentoonstelling.
Hele mooie schilderijen zoals het joodse bruidje, de eed van claudius civilus en meer topstukken vanuit de hele wereld.
Tijdens het schuifelen in een van de vele rijen hoorde ik dat er 2000 toeslagformulieren per tijdsslot van 2 uur verkocht worden.Als museum moet je dan toch in kunnen schatten wat dat betekent qua drukte.
Thuis gekomen las ik in de krant dat het Rijksmuseum vindt dat de selfiestick bij het moderne museumbezoek hoort en dat ze het gebruik daarvan daarom niet willen verbieden.
Toen drong het pas echt tot mij door dat de core business
van het Rijksmuseum niet meer het bewaren en zo goed mogelijk tonen van kunst is, maar het grootschalig commercialiseren daarvan.
Jammer van deze unieke tentoonstelling.
Misschien later nog een keer op een ander tijdstip?
posted from Bloggeroid
maandag 16 februari 2015
multiculti
De afgelopen weken werd ik weer eens met de positieve kanten van de multiculturele samenleving geconfronteerd:
de tv serie Onze man in Teheran van en over Thomas Erdbrink en zijn Iraanse vrouw en het boek Het land van mijn vader van en over Greta Riemersma en haar Marokkaanse man.
In beide gevallen zie je hoe mensen uit verschillende culturen,
nederlands - marokkaans en nederlands - iraans heel goed samen leven omdat ze elkaars cultuur serieus nemen.
Dat betekent niet dat je alles klakkeloos en kritiekloos accepteert maar wel dat je naar elkaar luistert.
Zowel in Marokko als in Iran zag je heel duidelijk dat er ook een gematigde, open islam bestaat.
Dus bekijken die serie (uitzending gemist) en lezen dat boek.
de tv serie Onze man in Teheran van en over Thomas Erdbrink en zijn Iraanse vrouw en het boek Het land van mijn vader van en over Greta Riemersma en haar Marokkaanse man.
In beide gevallen zie je hoe mensen uit verschillende culturen,
nederlands - marokkaans en nederlands - iraans heel goed samen leven omdat ze elkaars cultuur serieus nemen.
Dat betekent niet dat je alles klakkeloos en kritiekloos accepteert maar wel dat je naar elkaar luistert.
Zowel in Marokko als in Iran zag je heel duidelijk dat er ook een gematigde, open islam bestaat.
Dus bekijken die serie (uitzending gemist) en lezen dat boek.
posted from Bloggeroid
maandag 9 februari 2015
zondag 8 februari 2015
woensdag 4 februari 2015
dinsdag 3 februari 2015
Abonneren op:
Posts (Atom)