biobrandstof

In het NOS journaal van 4 september werd een item
over bio olie vertoond onder de titel ‘Nederlandse doorbraak in biobrandstof’.
Hoewel ik heillig geloof in de rol van biomassa bij het grootschalig
opwekken van duurzame energie en vind dat de rol van biomassa in de publiciteit onderbelicht wordt, ging dit wel erg
kort door de bocht.

Het item was gemaakt op basis van een persbericht
van de Universiteit Twente over een Europees onderzoekproject
waaraan de UTwente deelneemt.
Bij het op een bepaalde manier verhitten van biomassa
ontstaat pyrolyse olie die normaal niet geschikt is
om in een raffinaderij te verwerken tot diesel of benzine.
Onderzoekers van de UT hebben nu een technologie ontwikkeld om
deze olie, zodanig te bewerken dat dit wel mogelijk is.
Volgens het NOS journaal zal over tien tot vijftien jaar
zo’n 20 procent van de transportbrandstoffen op deze manier
uit biomassa kunnen worden gemaakt.

Als je als geinteresseerde leek zo’n bericht aanhoort
denk je dat de technologie op de drempel van grootschalige
toepassing staat terwijl dat absoluut niet het geval is. 

Ter illustratie een paar citaten uit een wetenschappelijk artikel
van eind 2009 geschreven door twee wetenschappers
die werkzaam zijn bij het Nederlandse bedrijf BTG
dat de pyrolyse olie levert aan de UT:
  fast pyrolysis is still an immature technology of which many aspects
  are unknown.
.
  Interesting industries like heat and electricity producers .. are
  waiting for full scale demonstration including continuous operation
  preferrable of multiple plants on a scale 
  of 5 to 10 tons biomass feedstock per hour.

Er zal dus niet alleen nog veel onderzoek moeten worden verricht
maar er zal ook nog veel  ervaring moeten worden opgedaan met
demonstratie installaties. Hierover wordt in hetzelfde artikel gezegd:
   Past failures in biomass demonstration projects were often
   caused by a serious lack of financing after the first period
   of plant design and erection.

Hopelijk zal de Nederlandse overheid het wat duurzame energie
betreft niet alleen bij woorden laten (innovatieplatform) en er
alles aan doen om demonstratie projecten mogelijk te maken.
De voortekenen zijn gezien recente uitlatingen van
minister van der Hoeven niet erg gunstig
terwijl een rechts kabinet ook al niet veel goeds belooft.

Hulp

De Amerikaanse (niet militaire) hulp aan Afghanistan bedraagt
ongeveer 3 miljard dollar per jaar.
De besteding van zo’n bedrag in een land als Afghanistan 
moet bijna onmogelijk zijn. 
Volgens het hoofd van de douane in Kabul wordt dan ook
ongeveer 1 miljard dollar per jaar in koffers het land uit gebracht.
Het voormalige hoofd van de Nederlandse ontwikkelingswerk in
Afghanistan, Marten de Boer, is nog steeds positief
over de Nederlandse ontwikkelingshulp (600 miljoen euro in de
afgelopen 4 jaar) maar ik kan me moeilijk voorstellen
dat het met dit geld veel beter afgelopen is
dan met de Amerikaanse hulp.
Ik ben benieuwd hoe het, na het vertrek van de
Nederlandse militairen, verder gaat met deze hulp want
ik neem aan dat niet alle hulpprojecten afgerond waren
op het moment dat de Nederlandse militairen zijn vertrokken. 
Hopelijk voert een onafhankelijke instantie nog eens
een evaluatie uit zodat de effectiviteit van deze hulp
beoordeeld kan worden.

pensioenen

In de commotie over de pensioenen wordt opvallend weinig over het recente verleden gesproken.
Toch maakt die geschiedenis erg veel duidelijk.
In het FD van 21/8 stond een bijzonder verhelderende ingezonden brief van Frits Bosch. Een paar citaten:

De gemiddelde dekkingsgraad bedroeg 230 in 1990 en had tot ver boven 350 op kunnen lopen maar daalde naar 198 eind 1999. Volgens mijn berekening zijn pensioenfondsen in de jaren ‘90 voor 212 mrd euro ‘geplunderd’.
Wat men ‘overschotten’ noemde werd teruggestort naar de sponsor en bovendien moest gedwongen premiereductie worden toegestaan.

Deze druk kwam niet alleen van de bedrijven die de premies moesten betalen maar ook van de overheid die dreigde met het wegbelasten van de pensioenreserves via de Brede Herwaardering.

DNB stelt dat pensioenfondsen te veel risico hebben genomen  in hun beleggingsbeleid. Dat is juist maar de oorzaak daarvan ligt niet primair bij de fondsbestuurders. De toezichthouder dacht in de jaren ‘90 dat rendementen van aandelen op lange termijn de dekkingsgraad overeind zouden houden en had er geen bezwaar tegen dat de beleggingsmix voor de helft uit aandelen bestond.  

Over die honderden miljarden hoor je nu erg weinig en over de ideeen van de toezichthouder (DNB) dat de rendementen van aandelen op lange termijn hoog genoeg zouden zijn hoor je nog minder.
De gebruikte modellen zijn duidelijk niet juist gebleken
en het is te hopen dat er nu andere, betere modellen
gebruikt worden bij het aansturen en adviseren van de pensioenfondsen.