Procida

Het eiland Procida ligt tussen Pozzuoli en het eiland Ischia in en is veel kleiner en minder toeristisch dan Ischia. Volgens de hoteleigenaar meer voor oudere mensen. Ilya Gort heeft er een van zijn programma's aan gewijd. De wijn die op het eiland geproduceerd wordt is volgens hem middelmatig maar de limoncello is fantastisch. We rijden naar een station van de andere Randstadrail, de Cumana, vlakbij Pozzuoli want parkeren in Pozzuoli is onmogelijk.
De kaartjesverkoop en de organisatie van de ferries zijn ongelooflijk rommelig georganiseerd, maar uiteindelijk vinden we onze veerboot. Een apart model en een beetje roestig hier en daar. Hiermee varen we in 40 minuten naar Procida. Procida is erg mooi en redelijk rustig. We lunchen aan de haven en maken een wandeling omhoog door het stadje. Op het hoogste punt zien we de baai aan de andere kant. Ook heel schilderachtig. Hier drinken we cafe met een bekertje limoncello, die inderdaad heerlijk is. De oude burcht is nu een gevangenis. Ik hoop maar dat de raampjes laag zitten want uitzicht moet spectaculair zijn.
Op de terugweg zien we de Vesuvius aan de andere kant van de baai van Napels. Plinius de Oudere zag vanaf ongeveer dit punt de uitbarsting van de Vesuvius die Herculaneum en Pompei verwoestte. Nu is er niks boven de top te zien, dus de knallen die ik vannacht weer gehoord heb zullen wel ergens anders vandaan komen.
Om half zeven zijn we terug in het hotel. Ik ga afrekenen, cash natuurlijk, en heb een filosofisch gesprek met de eigenaar over het ouder worden (volgens hem met de snelheid van een Maserati) en of we elkaar in dit leven of in een volgend leven weer zullen ontmoeten. We sluiten af met handen schudden en elkaar op de rug slaan. Ik weet niet of het nou een beetje tragische man is of dat hij zijn geld binnen heeft en het hotel langzaam laat aftakelen. Als ik onze vergaderzaal annex hotelkamer daarna binnenkom ben ik weer verbaasd. Als Truus later die dag bezig is dingen in de auto te pakken krijgt ze nog een fles wijn mee van de eigenar.