pensioenen

In de commotie over de pensioenen wordt opvallend weinig over het recente verleden gesproken.
Toch maakt die geschiedenis erg veel duidelijk.
In het FD van 21/8 stond een bijzonder verhelderende ingezonden brief van Frits Bosch. Een paar citaten:

De gemiddelde dekkingsgraad bedroeg 230 in 1990 en had tot ver boven 350 op kunnen lopen maar daalde naar 198 eind 1999. Volgens mijn berekening zijn pensioenfondsen in de jaren ‘90 voor 212 mrd euro ‘geplunderd’.
Wat men ‘overschotten’ noemde werd teruggestort naar de sponsor en bovendien moest gedwongen premiereductie worden toegestaan.

Deze druk kwam niet alleen van de bedrijven die de premies moesten betalen maar ook van de overheid die dreigde met het wegbelasten van de pensioenreserves via de Brede Herwaardering.

DNB stelt dat pensioenfondsen te veel risico hebben genomen  in hun beleggingsbeleid. Dat is juist maar de oorzaak daarvan ligt niet primair bij de fondsbestuurders. De toezichthouder dacht in de jaren ‘90 dat rendementen van aandelen op lange termijn de dekkingsgraad overeind zouden houden en had er geen bezwaar tegen dat de beleggingsmix voor de helft uit aandelen bestond.  

Over die honderden miljarden hoor je nu erg weinig en over de ideeen van de toezichthouder (DNB) dat de rendementen van aandelen op lange termijn hoog genoeg zouden zijn hoor je nog minder.
De gebruikte modellen zijn duidelijk niet juist gebleken
en het is te hopen dat er nu andere, betere modellen
gebruikt worden bij het aansturen en adviseren van de pensioenfondsen.